دعای حزین دعایی که امام سجاد علیه السلام بعد از نماز وتر می خواندند.
این دعاء مطابق آنچه در مصباح متهجّد است این است:
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمْ
به نام الله که رحمان و رحیم است
اُناجیکَ یا مَوْجُوداً فى کُلِّ مَکانٍ، لَعَلَّکَ تَسْمَعُ نِدائى،
من با تو در سرّ و نهان مناجات می کنم ای (خدایی) که در هر مکانی موجود هستی!
تا شاید ندای مرا بشنوى
فَقَدْ عَظُمَ جُرْمى وَ قَلَّ حَیآئى،
زیرا که جرم من بزرگ و شرم من کم است،
مَوْلاىَ یَا مَوْلاىَ اىَّ الْاَهْوالِ اتَذَکَّرُ، وَ ایَّها انْسى، وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ الَّا الْمَوْتُ لَکَفى،
مولای من اى آقای من!
کدام یک از هراس‌هایم را یادآورى کنم و کدام یک را فراموش کنم
و اگر جز مرگ (هراسی) نباشد، همان برای من کافی است.
کَیْفَ وَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ اعْظَمُ وَ ادْهى،
چسان! در حالی که آنچه پس از مرگ وجود دارد بزرگ‌تر و سخت تر است.
مولاى یا مَوْلاىَ مَوْلاىَ، حَتّى مَتى وَ الى مَتى، اقُولُ لَکَ الْعُتْبى مَرَّة بَعْدَ اخْرى،
ثُمَّ لا تَجدُ عِنْدى صِدْقاً، وَ لا وَفاءً،
مولای من اى آقای من!
تا چه وقت و تا کى بگویم که خشنودی حق تو است، نه یک باربلکه بارها،
ولى باز هم تو در من راستى و وفا نیابی،
فَیاغَوْثاهُ ثُمَّ واغَوْثاهُ، بِکَ یا اللّهُ
مِنْ هَوىً قَدْ غَلَبَنى،
وَ مِنْ عَدُوٍّ قَدِ اسْتَکْلَبَ عَلَىَّ
وَ مِنْ دُنْیا قَدْ تَزَیَّنَتْ لى،
وَ مِنْ نَفْسٍ اَمّارَة بِالسُّوءِ، الّا ما رَحِمَ رَبّى،
فریاد! فریاد! به درگاه تو ای خدا،
از هواى نفسى که بر من چیره گشته
و از دشمنى که بر من حمله‌ور شده
و از دنیایى که خود را برایم آراسته
و از نفس (آن گاه) که به بدی فرمان می دهد مگر آن که پروردگارم رحم کند.
مَوْلاىَ یا مَوْلاىَ انْ کُنْتَ رَحِمْتَ مِثْلى فَارْحَمْنى،
مولای من اى آقای من! اگر به کسى چون من رحم کرده‌اى، پس به من نیز رحم کن
وَ انْ کُنْتَ قَبِلْتَ مِثْلى فَاقْبَلْنى
و اگر کسى را مانند من پذیرفته‌اى مرا هم بپذیر
یا قابِلَ السَحَّرَه اقْبَلْنى،
ای کسی که (توبه) ساحران را پذیرفتی، (توبه) مرا هم بپذیر
یا مَنْ لَمْ ازَلْ اتَعَّرَفُ مِنْهُ الْحُسْنى
اى که تا بوده از او نیکى دیده‌ام
یا مَنْ یُغَذّینى باِلنِّعَمِ صَباحاً وَ مَسآءً،
اى که با نعمت‌هاى خود در هر صبح و شام مرا تامین نمودی،
ارْحَمْنى یَوْمَ اتیکَ فَرْدَاً شاخِصاً الَیکَ بَصَرى،
در آن روزی که تنها به درگاهت خواهم آمد و دیده ام را به سوی تو بلند می کنم مرا مورد رحمت خود قرار ده
مُقَلِّداً عَمَلى
(در آن روزی که) عمل من مرا گرفتار می سازد.
قَدْ تَبَرَّءَ جَمیعُ الْخَلْقِ مِنّى نَعَمْ وَ ابى وَ امّى وَ مَنْ کانَ لَهُ کَدّى وَ سَعْیى،
و همه مردم از من بیزارى جویند، حتى پدر و مادرم و حتى کسى که رنج و تلاشم براى او بوده است.
فَاِنْ لَمْ تَرْحَمْنى فَمَنْ یَرْحَمُنى وَ مَنْ یُونِسُ فِى الْقَبْرِ وَحْشَتى
پس اگر تو نیز به من رحم نکنى چه کسى به من رحم کند و کیست که مونس وحشت من در قبر (برزخ) باشد
وَ مَنْ یُنْطِقُ لِسانى اذا خَلَوْتُ بِعَمَلى،
وَ سآئَلْتَنى عَمّآ انْتَ اعْلَمُ بِهِ مِنّى،
و چه کسی زبانم را گویا کند آن گاه که من تنها با عمل خود در پیشگاه تو قرار گیرم
و تو از من آنچه را بپرسی که از من به آن داناتری
فَاِنْ قُلْتُ نَعَمْ، فَاَیْنَ الْمَهْرَبُ مِنْ عَدْلِکَ،
پس اگر بگویم آرى کجا از عدل تو گریزگاهى است
وَ اِنْ قُلْتُ لَمْ اَفْعَلْ قُلْتَ اَلَمْ اَکُنِ الشّاهِدَ عَلَیْکَ
و اگر بگویم نکردم، جواب دهى آیا من بر تو شاهد نیستم!
عَفوَکَ عَفْوَکَ یا مَوْلاىَ قَبْلَ سَرابیل الْقَطِرانِ،
پس به گذشت تو نیازمندم اى مولایم، پیش از پوشیدن پیراهن آتش زا!
عَفْوَکَ عَفْوَکَ یا مَوْلاىَ قَبْلَ جَهَنَّمَ و النِّیرانِ
گذشتت را گذشتت را خواهانم اى مولایم پیش از گرفتار شدن در جهنم و آتش سوزان،
عَفْوَکَ عَفْوَکَ یا مَوْلاىَ قَبْلَ انْ تُغَلَّ الْاَیْدى الَى الْاَعْناقِ
گذشتت را گذشتت را خواهانم اى مولایم، پیش از آنکه دست‌ها به گردن‌ها با زنجیر بسته شود،
یا ارْحَمَ الرّاحِمینَ، وَ خَیْرَ الْغافِرینَ
اى مهربانترین مهربانان و بهترین آمرزندگان.
